Japanse Acupunctuur

De ontwikkeling van Japanse acupunctuur is pas van de laatste 350 jaar. De meest leidende personen waren blind. Nu nog steeds is 40% van de acupuncturisten in Japan blind.  Hun verfijnde technieken eisen de uiterste concentratie en “ fingerspitzengefühl “  van de therapeut

Duidelijke verschillen tussen de traditionele acupunctuur en Japanse zijn dat de naalden veel dunner zijn, 018mm in plaats van 025mm. De naaldjes worden door middel van een buisje in de huid gebracht en zijn niet veel dikker dan een menselijke haar. Zij worden vrij oppervlakkig ingezet en niet of nauwelijks worden gemanipuleerd. Soms worden zij er zelfs helemaal niet ingezet.  Het is een zachte, dynamische en effectieve behandeling.

Deze technieken eisen een grotere precisie en zorg  dan klassieke acupunctuur. Het is dan ook niet alleen een grote uitdaging voor de therapeut maar de patiënt heeft hier ook voordeel bij, het is namelijk een pijnloze behandeling.

Zelfs moxibustion wordt anders gedaan. In de traditie van minimalisatie en verfijning wat zo karakteristiek is in de Japanse cultuur. De moxa, (bijvoetkruid)  wordt zo groot als een rijstkorrel gemaakt en wordt direct op de huid gebrand. De patiënt ervaart dit als een klein insectenprikje.

Evenals  bij de Chinese acupunctuur zijn er ook verschillende stijlen in de Japanse acupunctuur. De acupunctuur stijlen van grote betekenis zijn ontwikkeld door, Dr. Yoshio Manaka, Kobe Akabane en Kodo Fukushima en Master Kiyoshi Nagana.

Manaka was van oorsprong een chirurg, die een grote fascinatie had met de theorieën en filosofieën van Traditionele Chinese Geneeskunde. Hij ontwikkelde een effectieve en veelzijdige vorm van Japanse acupunctuur therapie, die met name geschikt is de cultuur en de tijd waarin we nu leven. Hij was de eerste Japanner die de Japanse acupunctuurmethode introduceerde buiten Japan.

Akabane was ook een invloedrijke persoon in de verspreiding van Japanse acupunctuur in 50ger jaren, hij verfijnde en vernieuwde de oude technieken.

Fukushima was een actieve pacifist in de jaren 30. Hij werd opgepakt in de 2de Chinese-Japanse oorlog waarbij zijn zicht verloor. Onder de meest talentvolle Masters studeerde hij acupunctuur.  In de jaren 60ger en 70ger jaren ontwikkelde en verfijnde hij de meest delicate, fragiele manier van acupunctuur zonder de naalden in de huid te steken. Deze techniek is bekend als Toyo Hari.

Master Nagano, werd vaak door zijn collegae bekritiseerd door zijn eigen ideeën en methodiek. Hij ging zijn eigen weg en was erg trots op zijn “eenzame wolf” status. Het grootste deel van zijn leven heeft hij gewijd aan de ontwikkeling van vele unieke en krachtige behandelingen.
Zijn polsdiagnostiek was feilloos.

 

Ondanks dat de behandeltechnieken anders zijn dan bij traditionele acupunctuur, de basistheorie hetzelfde. De meridiaan punten kunnen soms wat verschillen maar dan hebben we het over net even anders.

Tiger-Warmer

KIIKO MATSUMOTO

Na haar formele acupunctuur studies begon ze zich te verdiepen in alle artikelen die zijn gepubliceerd na World War 2, zoekend naar een mentor die ze zou kunnen volgen. Zij vond een serie fascinerende artikelen geschreven door Kiyoshi Nagano. Zijn artikelen waren duidelijk anders dan de meeste acupunctuur publicaties het verschil zat in de grote kennis van zowel de Westerse Geneeskunde en de klassieke acupunctuur teksten, maar ook zijn vermogen om deze disciplines klinisch te integreren.  Zij was zo onder de indruk om te zien hoe effectief zijn behandelingen waren met snelle resultaten dat zij haar “Master” had gevonden en wilde net zo worden als hij.

Hoewel ze wist dat zijn methode werkt, realiseerde zij zich dat om de polsdiagnostiek onder de knie te krijgen zoals Master Nagano, het haar op z’n minst 30 jaar zou kosten. Het was heel moeilijk om de pols als het belangrijkste diagnose middel te gebruiken als basis voor een behandelingsprotocol.
Na 15 jaar studie en werk met Master Nagano, vertaalde zij de bevindingen in de pols naar waarneembare veranderingen in de abdomen, nek en wervelkolom.

KIIKO’S STYLE

Na de anamnese en pols diagnostiek wordt de nadruk gelegd op palpitatie en diagnose door aanraking.

 

De therapeut begint met het vrij maken van de Hara.
Er wordt op verschillen plaatsen op de buik gepalpeerd. Als deze gevoelig blijken te zijn worden deze gemarkeerd. Vervolgens wordt er op bepaalde acupunctuurpunten pressie uitgevoerd om te kijken of de gevoeligheid minder of zelfs helemaal weg is. De patiënt wordt gevraagd de gevoeligheid te bepalen op een schaal van 1-10.

Op deze manier wordt de gehele Hara vrij gemaakt. Vervolgens worden de naaldjes op de punten gezet, vaak in combinatie met Tigerwarmer of direct-moxa ofwel Okyo.

Als de Hara eenmaal vrijgemaakt is en de energie weer vrijelijk kan stromen gaan we kijken waar het probleem zich bevindt. Welke meridiaan systeem is hierbij betrokken, welke punten zijn effectief? Effectieve punten behandelen eventueel ook met moxa. Het gaat in tegenstelling tot de traditionele acupunctuur niet om het “ De Qi” gevoel maar om de veranderingen in de Hara.

Persoonlijk pas ik dit heel vaak toe in mijn praktijk. Het geeft goed weer waar bepaalde stagnaties zijn in het lichaam maar met ook de feedback en interactie met de patiënt vind ik geweldig.